Let's sail the world!

Inmiddels twee weken van huis en 12 dagen echt op zee. Het werk en het leven op
zee bevalt zeer goed. Ik begin op 1 december van het jaar 2017 aan een nieuw
hoofdstuk in mijn leven begin.
Dordrecht, 1 december 2017. Vroeg in de ochtend rijd ik met pa en ma naar Schiphol
waarvandaan om 07:00 uur mijn eerste vlucht van die dag zal vertrekken.
Amsterdam – Milaan om vervolgens, met slechts een overstap van een uur, door te
vliegen naar de eindbestemming van die dag, Palermo. Aangekomen op Schiphol,
ingecheckt en afscheid genomen van pa en ma. Heel relaxed zoals dat bij velen
anders zal gaan. Het is dan ook niet de eerste keer dat ik voor zo’n lange periode
van huis weg ga. Door de douane op weg naar de terminal. Alles verloopt vlotjes.
Ruim een half uur voor vertrek kan ik instappen. Het vliegtuig zit maar voor een
derde vol wat altijd lekker is. Om stipt 07:00 uur rijden we weg van de gate, maar….
we gaan nog even naar het de-ice station om de vleugels te ontdooien. De winter is
inmiddels ingetreden in ons koude kikkerlandje. Het de-ice station was 25 minuten
verderop, dus we hebben nog maar een overstap van 35 minuten in Milaan…. Ja
hoor, ook nog naar de Polderbaan…. Daar gaat m’n overstap! Om 08:00 uur stegen
we dan eindelijk op. Eenmaal in de lucht vroeg ik of het nog mogelijk zou zijn om m’n
overstap naar Palermo te halen. Ik zou Bjorn niet zijn als ze niet had gezegd dat de
crew van dit vliegtuig ook de vlucht naar Palermo zou verzorgen. De crew was te laat
voor de vlucht en dat gaf mij de gelegenheid om alsnog m’n vlucht te halen….dacht
ik. Aangekomen in Milaan, was mijn naam luidkeels over de intercom van het
vliegveld, het eerste wat ik hoorde. Een vriendelijk verzoek om mij bij de balie van
Alitalia te melden. Een jonge Italiaanse stewardess liet mij vrolijk weten dat het
absoluut onmogelijk was om de vlucht naar Palermo nog te halen. Ik liet haar
duidelijk weten dat de crew naar Palermo op onze vlucht zat en ik dus best nog met
die vlucht mee kon. Daar had ze geen antwoord op, maar het Italiaanse
temperament kwam direct in haar naar boven en ze zou er alles aan doen om mij
dan alsnog maar op die vlucht te krijgen. Ik moest nog wel de bagage afhalen en
opnieuw inchecken had ze gezegd. Helaas was er geen koffer meer op de band….
‘Komt wel goed in Palermo’ zei de stewardess. ‘Zal wel’ dacht ik. Zij bellen en roepen
en door de walkie talkie praten alsof d’r leven er vanaf hing. Ik moest haar steeds
volgen. Zij op d’r hoge hakken over de airport met een tempo van heb ik jou daar. Als
ze mee zou doen aan de marathon zou ze een nieuw record lopen (bij wijze van
natuurlijk). Maar goed, uiteindelijk is het haar gelukt en moest ik rennen naar het
vliegtuig om mee te kunnen. Goed en wel zat ik toch nog enigszins in het vliegtuig
naar Palermo. Grazie mille en wegwezen. Bij aankomst in Palermo werd wat ik al
dacht werkelijkheid. Beide koffers waren niet gearriveerd. Blijkbaar staat Palermo
daar om bekend. Meerdere crewleden (lees een stuk of 50) hadden hun bagage ook
niet ontvangen. Formulieren ingevuld en hopen dat de bagage snel zou arriveren
voordat het schip vertrekt. Twee dagen later stonden de koffers in de gang op ’t
schip. Priiiima. Nadat ik de terminal in Palermo uitliep stond daar de meest asociale Italiaan op mij wachten. Gelukkig was dit slechts de chauffeur. In het busje ontmoette
ik meteen nog twee mensen met wie ik samen blijk te gaan werken. Beide heren
werken ook bij de excursies, Frederico en Viktor. Hierover later meer.
Een kleine 40 minuten later arriveerden we bij het schip. Deze lag op het droge dus
door de havensecurity en lopend naar het schip toe. Dit cruiseschip is al groot, maar
uit het water gehesen leek het nog reusachtiger. De gangway op, dit is in marine
termen de loopplank om het schip te betreden, en gaan. Ik was uiteraard niet de
enige die aan boord ging, dus enige tijd later mocht ook ik mij melden bij de crew
purser. Ik heb aardigere mensen ontmoet zullen we maar zeggen. Inmiddels is het
rustiger en loopt hij wel eens waar met een glimlach rond. Verstandig om vriendelijk
terug te glimlachen….
Normaal is het zo dat je bij aankomst op een schip een buddy krijgt toegewezen die
je de eerste twee weken helemaal wegwijs maakt en je het schip van binnen en
buiten leert kennen. Ik stapte op terwijl het schip op het droge lag, dus alles was een
beetje anders. Zo ook geen buddy voor mij en vele anderen nieuwe ‘first contracters’
(zo noemen ze dat als je voor het eerst op een schip gaat werken). Na ‘ingecheckt’ te
zijn op zoek naar je cabine (kamer). Er hangen in het crew gedeelte van het schip
geen bordjes die je overal de weg naar toe wijzen, dus een grote zoektocht werd
opgezet om in die ene cabine te vinden. Nummer 4196 om precies te zijn. Na
verdwaald te zijn en drie keer op dezelfde plek terug zijn beland stond ik ineens voor
een deur waar datzelfde nummer op stond. Kaart in het slot en ja hoor, de deur ging
nog open ook. De cabine is voor crewbegrippen vrij groot moet ik zeggen. Badkamer
met douche, wc en wasbak. Nee wacht, ik moet doucheje, wc’tje en wasbakje
zeggen. Twee kasten, een bureau met stoel, tv en stapelbed zijn allen onderdeel van
het interieur. Al met al prima uit te houden. Op dat moment had ik nog geen idee
wanneer mijn kamergenoot zou arriveren en wie dat zou zijn. Inmiddels was het
begin van de avond en had ik met Viktor afgesproken om het schip te bekijken en
daarna wat te gaan eten. Viktor wist ook nog niet zo goed waar alles was, dus zijn we
maar snel gaan eten. Op dat moment nog mogelijk op dek 14 met prachtig uitzicht
over de stad Palermo. Een buffet met Italiaanse gerechten staat klaar voor de crew
die op dat moment al aan boord is. Na het eten uitrusten in bed en de ogen dicht…..
Die nacht is mijn kamergenoot gearriveerd waarvan ik niks heb gehoord. De
volgende morgen hebben we elkaar ontmoet en gesproken over de eerste dingen die
je van elkaar wilt weten. Waar kom je vandaan, leeftijd, naam en hoe ben je hier aan
boord gekomen. Het was vrij duidelijk waar hij vandaan komt, Japan. Nobutu Sako is
zijn naam, 26 jaar en hij is net als ik via een vacature op de website van MSC aan
boord gekomen. We noemen hem inmiddels Nobu, een nep-Japanner, want hij
spreekt Italiaans en weet niks van computers. Aardige jongeman en we kunnen het
goed met elkaar vinden. Om 09:00 uur hebben we met het team, wat op dat moment
al aan boord is, een meeting. Tijdens die meeting ontmoet ik de andere teamleden.
Ik stel ze een voor een kort aan u voor.
- Marggy, 33 jaar komt uit Venezuela, een pittige tante die weet wat er gedaan moet
worden om het werk gedaan te krijgen.
- Manuel komt uit Mexico, 23 jaar en verlaat binnenkort het schip, omdat zijn contract dan afloopt. Rustige jongen die zijn talen kent.
- Viktor Beley, 30 jaar komt uit Oekraïne. Heeft en Oost-Europese mentaliteit wat in
mijn ogen inhoud dat je alles na een keer moet snappen. Viktor is Viktor en dat wordt
zo geaccepteerd.
- Viktor Mitrovic, 19 jaar komt uit Bosnië. De jongste van het stel, maar wel de
meeste praatjes. Volgt niet altijd de regels, maar verstaat zijn vak. Heel fijn om mee
samen te werken.
- Nobu, 26 jaar komt uit Japan. Verplaatst zich altijd in de gast en bedankt hen 3x
meer voor het boeken van een excursie dan normaal. Japanse gastvrijheid zullen we
maar zeggen. Net als ik ook het eerste contract.
- Dayrelis, 26 jaar komt uit Cuba. Samen met Nobu en ik het eerste contract. Is wat
afwachtend, maar weet de wensen van de gasten snel te inventariseren.
- Maria, 28 jaar komt uit Oekraïne. Doet samen met Andrea het bike gedeelte van de
excursies bij MSC.
- Andrea, 32 jaar komt uit Italië. Samen met Maria onderdeel van het bike team.
- Vincenzo, 23 jaar komt uit Italië. Heeft al op diverse schepen gewerkt. Weet wat er
moet gebeuren en legt het werk goed uit aan de first contracters (Nobu, Dayrelis en
ik).
- Marco, 29 jaar komt uit Italië. Heeft ook veel ervaring en er is geen probleem wat hij
niet kan oplossen. Fijn om mee samen te werken.
- Priscilla, 27 komt uit Brazilië. De meeste ervaren tour hostess op dit schip, vind ik.
Gezellige vrouw, kan mee gelachen worden, maar weet ook wat hard werken is.
Bovenstaande crewmembers zijn net als ik Shore excursion hosts. De ene met meer
ervaring dan de ander, maar de verantwoordelijkheden en taken zijn hetzelfde.
Dan krijgen we het management op de MSC Splendida.
- Frederico, 23 jaar komt uit Portugal. Heeft al meerder contracten voor MSC gewerkt
en is nu assistent manager. De een na hoogste functie binnen de shore excursions.
Is half Duits, half Portugees. Heeft enigszins humor (Portugese gedeelte) en geeft
goed leiding wanneer de tour manager er niet is.
De laatste, maar zeer zeker niet de minste.
- Svetlana, 36 jaar komt uit Servië. Wat ik van collega’s hoor is dat Svetlana de beste
tour manager is binnen de gehele vloot van MSC. Dat is dan weer mooi
meegenomen. Een krachtige vrouw met Oost Europees temperament die letterlijk op
ieder moment van de dag voor je klaar staat wanneer je d’r nodig hebt. Weet hoe ze
een team op moet bouwen en kan motiveren om het doel te bereiken. Geeft
ontzettend veel vertrouwen en energie aan ’t team. Kom je aan haar team, dan zal ze
dat tot op het laatste moment verdedigen. De enige voorwaarde die ze heeft is dat je
altijd alles en eerlijk tegen haar moet zeggen. Weet ze dingen niet, dan kan ze je ook
niet verdedigen mocht dat nodig zijn. Nu al heel fijn om met deze vrouw samen te
werken. Samenwerken staat bij dit team absoluut bovenaan. Geen vraag is te veel
en iedereen staat open om nieuwe dingen te (willen) leren. Op deze ochtend zijn we
dus met z’n allen om 09:00 uur van start gegaan. Na een twee uur durende begin
speech van Svetlana konden we dan beginnen met werken. Echt werken en geld verdienen. Geen stage, nee gewoon werken.
Even een kleine notitie tussendoor: In het verleden heb ik op Curaçao en IJsland
stage gelopen, nu zit ik hier op dit cruiseschip dat naar de meest mooie
bestemmingen toe vaart. Om mij heen hoorde ik dan wel eens ‘geluksvogel’,
‘bofkont’, ‘mazzelaar’ en nog meer dingen die interpreteren dat het mij allemaal is
aan komen waaien. Als je mij kent, dan weet je welke kwaliteiten ik bezit. Dan weet je
ook dat ik de afgelopen jaren hard gestudeerd heb om uiteindelijk op dit punt te
komen. Het is geen geluk of wat dan ook. Het is inzet, discipline, doorzetten en
werken voor je droom om die werkelijkheid te laten worden. Het creëren van rust en
ruimte om nieuwe dromen na te jagen zal een nieuw onderdeel van mijn leven
worden. De naam Guus (Geluk) zal in dit hoofdstuk ook niet voorkomen. Einde
notitie.
Verder naar m’n eerste echte werkdag waar we met z’n allen starten aan de
zogenoemde ‘Tour Magazines’. Bij elke cruise wordt er een nieuw magazine
gemaakt met daarin per bestemming elke excursie keurig uitgewerkt met
omschrijving, kleine lettertjes, prijzen en duur van de excursie. De cruise die we nu
aan het maken zijn duurt 17 dagen, een flink magazine dus. De volgende cruises,
rondom de Emiraten, zullen elk een week duren. Deze magazines zullen dus een
stuk eenvoudiger zijn om te publiceren. Oh ja, alles wordt ook nog eens in vijf talen
aangeleverd. Daarnaast worden er flyers, openingstijden, daily specials, stickers,
flipcharts en nog veel meer voorbereid om als promotiemateriaal tijdens de cruises te
gebruiken. We beginnen rustig met een dagje van 09:00 tot 18:00 uur. In Nederland
een normale werkdag, op een cruiseschip noemen ze dat een halve dag vrij. De
volgende dag, 3e
dag op ’t schip startten we om 08:00 uur. Met z’n allen weer
opgewekt verder met al het materiaal. Tussendoor wordt er geluncht en avond
gegeten in het buffet restaurant op dek 14. Nog steeds met uitzicht over Palermo. Er
zijn op dit moment nog geen gasten aan boord. Deze arriveren op 6 december in
Genua. Na het eten worden de laatste werkzaamheden verricht en wordt het kantoor
om 19:30 gesloten. Het begint al meer op een echte cruisewerkdag te lijken.
De MSC Splendida ligt niet voor niks in de haven van Palermo op het droge. Zoals
jullie in m’n vorige blog met aanlegplaatsen hebben kunnen lezen gaat dit schip naar
Azië toe. Overal op het schip zijn de borden vervangen voor borden met ook Chinese
tekens. Alles wat je kunt bedenken aan tekst op een schip heeft nu ook de Chinese
vertaling eronder. Van de muntthee op de menukaart tot de naam van het schip aan
de buitenzijde. Verder zijn er meerdere restaurants verbouwd en heeft het interieur
nieuwe aankleding gekregen. De boot staat weer strak in de verf, zowel van binnen
als van buiten. Klaar om de wereldzeeën te trotseren.
Hoe is het leven als crew op een crewsschip eh cruiseschip bedoel ik natuurlijk. Als
eerste zijn er drie dekken waar het personeel verblijft. Dek twee, drie en vier. Dek
vier is voor de crewmembers die interactie met gasten hebben. Receptie, animatie,
artiesten, gastheer/vrouw, etc. Waaronder ook excursies. Deze crewmembers mogen
zich officier noemen. Dan gaan we naar dek drie en twee. Hier verblijft zo goed als de rest van de crew. Deze vereisen geen interactie met de gast. Er kan wel een
mogelijkheid tot interactie zijn. Bar, restaurant, buffet, wasserette, machinekamer,
keuken, etc. Dan is er nog de laatste categorie en dat zijn natuurlijk de hogere
rangen. Diverse managers verblijven ook in privécabines op dek vier. De kapitein en
zijn gevolg verblijven rondom dek 13 en 14. Hier bevindt zich namelijk ook de brug. In
geval van nood zijn ze vlakbij en kunnen ze direct ingrijpen.
Beeld je in dat er voor gasten een zwembad, bar, restaurant, fitness, receptie,
medisch centrum, etc is. Alles is gedupliceerd, ook voor crewmembers. Niet zo luxe
en uitgebreid, maar het is er wel. Eten doen crewmembers bijvoorbeeld in een
toegewezen mess. Er zijn drie verschillende soorten mess. Een mess is een ruimte
waar het personeel eet. Crew mess, voor crewembers die geen interactie met gasten
hebben. Staff mess, voor crewmembers met interactie met gasten en de officers
mess voor team managers en hogere rangen aan boord. Wat dat betreft is het leven
op een cruiseschip als leven in een land waar maar 4.000 mensen wonen. Je hebt
een minister president met zijn ministers, staatssecretarissen en dan komen de
verschillende industrieën met ieder hun eigen baas met daaronder personeel. Mocht
er iets aan de hand zijn binnen je eigen industrie, dan kun je naar de vakbond gaan.
Hier aan boord noemen we die ook wel de crew purser, u inmiddels wel bekent. Crew
en passenger area’s worden aan boord strikt gescheiden gehouden. Er zijn liften
voor gasten en crewmembers apart. Achter elke gang voor passagiers gaat een gang
parallel voor crewmembers. Dit om de gasten excellente 5-sterren dienstverlening te
bieden. Wellicht wist je het nog niet, maar MSC Cruises heeft 5-sterren
cruiseschepen. Het schip straalt deze allure ook uit en van de crewmembers wordt
alleen het hoogste niveau verwacht en gevraagd. Tot nu toe zie ik dat alle
crewmembers deze vorm van dienstverlening in zich hebben en hun leven op het
schip volledig toewijden aan de gasten en het schip. Zonder deze instelling kan het
leven op een MSC cruiseschip heel zwaar worden. Ga mee met de flow en je hebt de
tijd van je leven. Tot nu toe bevalt deze vorm van dienstverlening mij prima.
Dan komen we aan op dag 4, een werkdag van 08:00 tot 21:00 uur. Uiteraard wel
pauzes tussendoor. Op deze dag begonnen we met een verplichte
veiligheidstraining. Wat moet je weten en doen in geval van nood. Ik ben in geval van
nood deels verantwoordelijk voor de gasten. Na de training moet je een examen met
60 vragen maken. Ik, en velen met mij, zijn in één keer geslaagd. Aan het einde van
deze training krijg je een rode kaart. Op deze rode kaart staat per alarmsignaal de
betekenis, verantwoordelijkheid en taak. Op een rijtje het soort alarm en welke taak ik
daarbij heb.
1) Man overboord signaal: 3 lange alarmsignalen. Hierbij hoef ik niets te doen,
doorgaan met werken tenzij ik zelf degene zie die overboord is gevallen. Dan gooi ik
een reddingsboei en bel direct naar de brug en vertel mijn naam en aan welke kant
van het schip er iemand over boord is gegaan. Starboard is rechts en portside is
links.
2) Medisch alarmsignaal (Mike Echo via intercom door kapitein). Er is een medisch
noodgeval. Ik hoef niets te doen. De medische teams gaan op het alarm af. 3) Olie vervuiling (Oscar Echo via intercom door kapitein). Ook weer niets doen,
vervuilingsteams weten wat ze moeten doen.
4) Damage alarmsignaal (Delta Echo via intercom door kapitein). Hierbij moet ik naar
dek vijf of hoger. Ik mag niet op dek vier of lager blijven. Op dek één tot en met vier
bevinden zich de zogenaamde watertight doors. Absoluut verboden om te openen….
In het geval van damage door bijvoorbeeld een rots of een ijsberg worden de
waterdichte deuren van een zone gesloten. Er bevinden zich 8 Main Vertical Zones
(MVZ) op dit schip. Een zone die volledig afgesloten kan worden van de rest van het
schip om verspreiding van water en/ of vuur tegen te gaan.
5) Fire alarm (Foxtrot Echo via intercom door kapitein). Mocht je de brand zelf
ontdekken en hij is klein dan mag je proberen om deze zelf te blussen met een
blusapparaat. Is het vuur te groot dan sla je alarm, roep je ‘fire, fire, fire’ en breng je
jezelf in veiligheid. Op dat moment rukken de brandweermannen uit en gaan het vuur
bestrijden.
6) Fire alarm (Groot vuur): 2 lange alarmsignalen. Zorgen dat je zelf uit de
gevarenzone komt en verder doorgaan met werken. De fire teams weten wat ze
moeten doen.
7) Crew Alert alarm (Charlie Echo via intercom door kapitein). Ik ben crew dus ik
moet zeker iets gaan doen. Op de rode kaart staat naar welk assembly station ik
moet gaan om de gasten op te vangen. Een assembly station is een verzamelplek
waar gasten naar toe gaan in geval van het emergency alarm. Ik moet naar assembly
station G toe gaan. Samen met nog ongeveer 20 crewmembers zorg ik daar voor de
veiligheid van gasten in geval van nood. Gaat het Crew Alert af dan ga ik naar mijn
cabine, pak mijn reddingsvest, groene pet en vest met daarop de tekst ‘assembly
station’ en ga naar mijn toegewezen plek. Daar wacht ik op verder instructies van de
kapitein. Geduld en kalmte is belangrijk.
8) General emergency alarm: 7 korte gevolgd door één lang alarmsignaal. Dit is het
teken voor de passagiers om hun reddingsvest uit de cabine te pakken en naar hun
aangewezen assembly station te gaan.
9) Abandon ship alarm (verbaal door de kapitein gegeven). In een verlaat het schip
situatie moet ik met mijn gasten en Angie (collega op het schip van een andere
afdeling) naar reddingsboot 23 gaan en instappen om het schip te verlaten.
Voor de duidelijkheid en omdat het ook leuk is om te weten. Als er wat dan ook voor
noodgeval is, dan gaat eerst het crew alert af (crewmembers maken zich gereed om
de passagiers te assisteren en te begeleiden). Dan klinkt het general emergency
signaal (teken voor de passagiers om hun reddingsvest te halen en naar hun
aangewezen assembly station toe te gaan). Als laatste wordt het teken van abandon
ship verbaal door de kapitein gegeven en verlaten we het schip.
In de middag na de training hebben we een crew alert alarm gekregen om iedereen
zijn nieuwe plek te laten zien en zo ook te trainen waar iedere crewmember naar toe
moet in geval van nood. Wanneer de passagiers aan boord komen volgt er voor
vertrek een emergency oefening.
Op diezelfde 4 december is het dan zover. Varen en te water gelaten worden en het ruime sop naar Genua te kiezen. Ik dacht dat er wel een aankondiging zou komen
van ‘pas op, hier gaan we’. Maar nee hoor, om 18:00 uur keek ik uit het raam en zag
dat we al lang op zee waren. Niets van dit alles gemerkt. Varen op een cruiseschip is
net als vliegen in een vliegtuig zonder al te veel turbulentie. Zeer relaxed waarbij je
langzaam heen en weer gaat. In anderhalve dag varen we naar Genua waar we de
gasten verwelkomen.
Op 5 december was het geen heerlijk avondje van Sinterklaas voor mij, maar wel een
avond vol Tour Magazines vouwen. Deze avond was alles klaar voor de gasten. Laat
ze maar komen. De volgende dag, woensdag 6 december, is het tijd voor de gasten
om de gerenoveerde MSC Splendida van binnen te bewonderen en samen de
wereldzeeën te bevaren. De gasten konden al vroeg opstappen dus het was meteen
al lekker druk. Eindelijk gasten helpen. Hier waren we allemaal aan toe. De eerste
boekingen werden meteen gedaan, de tickets rolde uit de printer. Voor elke excursie
die gasten boeken krijgen ze een mooi, feloranje, ticket. Eén per persoon. Vlak voor
vertrek gaat het Crew Alert (Charlie Echo). Je rondt het gesprek met de gast af en
vraagt of ze na de oefening terug willen komen. Of ze willen of niet, je gaat toch naar
je assembly station. Enkele minuten later gaat het general emergency alarm. Een
teken voor de passagiers om zich gereed te maken voor een eventuele ‘verlaat het
schip’ situatie. De oefening gaat tot het punt waarbij de kapitein daadwerkelijk
overgaat tot ‘verlaat het schip’. De passagiers worden vriendelijk bedankt en kunnen
weer verdergaan met vakantie vieren. Na de oefening ben ik teruggelopen naar m’n
cabine om m’n reddingsvest en pet met vestje terug te leggen. Ik kom erachter dat ik
mijn naambordje, die ik drie uur daarvoor net nieuw had, al weer kwijt was. Tijdens
de oefening ergens verloren. Ik weer terug naar de crew purser en een nieuwe
gevraagd. Geen probleem, weer vrolijk verder met werken. Die avond vertrekken we
dan echt als cruiseschip met passagiers naar de eerste haven, Civittavechia (Rome).
Heel de nacht varen we over de Middellandse zee om vroeg in de morgen in Rome
aan te komen. Het excursie team was al up and running om alle gasten die een
excursie geboekt hadden een stickers met busnummer te geven en ze naar de
uitgang te begeleiden. Het schip heeft ongeveer een half uur nodig om aan en af te
meren. Best kort vind ik. Alle gasten genummerd, tijd om zelf in de bus te stappen op
deze eerste excursie. Svetlana is niet iemand die nieuwe werknemers eerst nog aan
het handje meeneemt om te laten zien hoe alles de eerste keer werkt. Ik zat daar dus
meteen alleen, wel met iemand van het busbedrijf, in een bus met 26 Duitsers. Also.
In 1,5 uur rijden we naar het centrum van Rome. Onderweg moet ik opeens historie
over Rome in het Duits gaan vertalen, oke, geen probleem. Uitstappen aan de voet
van het Colosseum waar de lokale gids klaar stond om deze tour in het Duits te
begeleiden. Ik mocht mee met de ‘Walking tour in Rome’ wat iedereen de
gelegenheid gaf om rustig te voet Rome te verkennen. Colosseum, Forum
Romanum, Trevi fontein, lunch, Pantheon en Piazza Navona komen in vogelvlucht
voorbij. Zo gaat dat op cruisereizen. Je ziet wat je wilt zien en je bent weer weg. Heel
mooi aan de ene kant, maar het geeft je niet de gelegenheid om echt in een
bestemming te duiken. Nu ben ik al een keer in Rome geweest en gaan we in de
Emiraten de bestemmingen meerdere keren af, dus dat geeft voor ons als excursie team de mogelijkheid om de landen beter te leren kennen dan wanneer je dat als
cruisepassagier zou doen. Terug naar het schip om vervolgens verder te varen naar
Heraklion. Deze manier van werken is mij uitermate goed bevallen. Wat een leven.
Bij terugkomst, rond de klok van 18:00 uur ben ik voor het eerst naar de gym gegaan.
Prima plekje op het schip. Lekker hardgelopen. Maar 5 km, want die band stopte er
opeens mee (inmiddels weet ik hoe die niet meer stopt). Daarna lekker douchen,
eten en naar bed.
Na Rome volgt er weer een zee dag. Vandaag veel excursies verkocht. De gasten
zijn pas enkele dagen aan boord en hebben de tijd gehad om het
excursieprogramma door te lezen. De hele dag af en aan excursies boeken,
adviseren welke excursie ze het beste kunnen boeken als ze dit en dat willen zien.
De dag is voorbij gevlogen. De avond werd voor de gasten afgesloten met een door
de kapitein, Giuseppe Maresca, georganiseerde gala cocktail. Hij kwam de gasten
persoonlijk welkom heten op het schip. Inmiddels ben ik ruim een week van huis en
mis het korfballen. Niet alleen de sport zelf, maar ook de mensen en gezelligheid
eromheen.
Even wat leuke weetjes over het schip tussendoor. De MSC Splendida is in 2009 te
water gelaten en was tot 1 december 2017, samen met de MSC Fantasia, het
grootste schip van de vloot. Recent is de MSC Seaside gedoopt en mag zich nu het
grootste schip van de vloot noemen. De komende 10 jaar wil MSC elk jaar een nieuw
schip te water laten. Bijna een verdubbeling van de huidige vloot. De MSC Splendida
is op 11 juli 2009 gedoopt door niemand minder dan de Italiaanse Sophia Loren. Zij
heeft hier ook aan boord geslapen tijdens de eerste cruise. Het schip is gebouwd in
St. Nazaire, Frankrijk, heeft € 550 miljoen gekost, heeft een lengte van 333 m,
breedte van 38 m en een hoogte van 67 m. De diepgang is 8 meter. Wanneer alle
bedden bezet zijn bevinden er zich 3.900 passagiers aan boord verdeeld over 1.637
cabines. Deze passagiers worden bediend door 1.313 crewmembers. Een maximum
van 4.213 mensen aan boord is dus mogelijk. Maximale snelheid is 21 knopen / 39
km/h. In de machinekamer bevinden zich meerdere dieselmotoren die een maximaal
vermogen van 40.000 kW kunnen produceren. Verder zijn er aan boord 18 dekken
waarvan 13 voor passagiers en vier voor crew. Dan missen we er nog één, maar
nummer 17 ontbreekt, omdat dit volgens MSC een ongeluksnummer is. De MSC
Splendida kwam voor het eerst naar Amsterdam in 2015 en is tot nu toe het grootste
cruiseschip dat ooit Amsterdam heeft bezocht. Als laatste weetje is de MSC
Splendida het derde grootste cruiseschip ooit besteld door een Europees bedrijf.
Dan is het tijd om aan te meren in Heraklion. Het Griekse eiland Kreta doemt aan het
einde van de ochtend op en ik besluit om vanaf dek 8 van de eerste Griekse
zonnestralen te genieten. Dek 8 bevindt zich in de punt van het schip dat alleen
toegankelijk is voor crew. Tot nu toe mijn favoriete plek op het schip. Denk aan de
beroemde scene van Titanic waarbij ze in de punt staan en je weet de exacte locatie
van dek 8 op dit schip. Inmiddels maken de passagiers zich klaar om naar de verschillende meeting points te gaan om een busnummer te bemachtigen voor de
excursies de ze geboekt hebben. Het excursie team staat in verschillende lounges
en het theater klaar in oranje polo en beige broek om dit alles soepel te laten
verlopen. Gasten laten hun ticket zien, aan de hand daarvan geven wij ze een sticker
voor de juiste bus met een gids die hun taal spreekt en mogen ze zelf naar de
uitgang gaan waar de bussen klaar staan om ze een onvergetelijke dag te bezorgen.
Nadat mijn bus compleet was verliet ik de purple bar (meeting point) en stapte in de
bus met mijn groep Duitsers die de excursie Knossos paleis en winkelen hadden
geboekt. In een kleine 20 minuten reden we naar het Knossos paleis, nou ja, wat er
nog van over was. Een Griekse ruïne zoals je dat op foto’s wel eens gezien hebt. Na
deze plaats bezocht te hebben en alle vragen beantwoord waren, reden we verder
naar de tweede en tevens laatste stop, het oude centrum van Heraklion. Hier werden
de Duitsers losgelaten en kregen ze een kleine twee uur de tijd om dit gedeelte van
Heraklion te ontdekken. Er is absoluut geen fijnere groep toeristen om te hebben dan
Duitsers. Je hoeft alles maar één keer uit te leggen en zijn altijd op tijd. Niet om 17:00
uur, maar om 16:58 zaten we allemaal in de bus en reden we om stipt 17:00 uur weg
uit Heraklion. Vielen dank. Eenmaal in de haven werden de buschauffeur Zacharias en
lokale gids Eva vriendelijk bedankt en konden we verder gaan met het leven op het
cruiseschip. In de avond is de excursie balie nog enige tijd open geweest en was het
daarna voor iedereen tijd om de ogen te sluiten.
Trouwens, op dek vijf, waar de excursie balie zich bevindt, is iedere avond vanaf
18:00 uur live muziek. Start met een solo basgitarist die ook zingt gevolgd door een
duo dat evergreen classics op piano en viool ten gehore brengt. Niet vervelend om ’s
avonds te werken dus.
Dan wordt het vanzelf 11 december en is voor mij een van de hoogtepunten van de
cruise bereikt. We zijn die nacht het Suezkanaal in gevaren en zijn ongeveer op een
derde als ik mij in de ochtend naar dek 8 begeef. Aan de ene kant Egypte met Caïro
ver, heel ver weg. Niet te zien, maar we weten dat het er is. Aan de andere kant ook
Egypte met langs de oevers het begin van de Sinaï woestijn. Wat is de wereld toch
prachtig en wat heeft ook de mens mooie dingen in het leven weten te realiseren. De
hele dag varen we door het kanaal en aan beide zijden van het schip is het ongeveer
25 meter tot aan de oever. Hier varen we nog in het oude smalle gedeelte. Huisjes,
vissersbootjes en mensen die leven langs het kanaal trekken de geheld dag aan ons
voorbij. Terwijl je zit te eten van een uitgebreid buffet aan boord van het schip kijk je
uit het raam en zie je mensen vissen en kleren wassen in de rivier, omdat buiten het
schip er ook nog gewoon leven is. Wat zijn er toch grote verschillen in de wereld die
diezelfde mens heeft gecreëerd. Op dat moment kunnen we er niets aan veranderen
en komen we enige tijd later in het nieuwe, veel bredere, gedeelte van het
Suezkanaal terecht. Er lijkt geen einde aan te komen. In de nacht van 11 op 12
december varen we het Suezkanaal uit en zetten we koers naar de volgende
bestemming: Aqaba. Om 07:30 staat het excursie team klaar op de diverse punten om diezelfde gasten te bestickeren en ze in 45 bussen naar het magische Petra te
begeleiden. In de haven is het nog een en al georganiseerde chaos. Eenmaal in de
bus met mijn Jordaanse Duits sprekende gids, jaja weer Duitsers, besef ik mij waar ik
ben. Die nacht heb ik gewoon geslapen zoals ik dat thuis ook zou doen, ik heb
ontbeten zoals ik dat thuis ook zou doen en ik ben naar mijn werk gegaan zoals ik
dat thuis ook zou doen. Het enige verschil is dat ik op een cruiseschip zit dat
gewoon, zonder dat je het merkt, doorvaart. Je bent aan de f*cking andere kant van
de wereld belandt en stapt, zonder iets te doen, in een Arabisch sprookje.
Fantastisch. Ik ben in Jordanië. Een land dat hoog op mijn lijstje stond. In twee uur
rijden we naar mijn volgende hoogtepunt van de cruise, Petra, een van de zeven
nieuwe wereldwonderen. Onderweg rijden we door de meest adembenemende
landschappen. Zoiets heb ik nog nooit gezien. Bergen, mooi rond afgeslepen door de
wind en het zand afgewisseld met puntige bergvlaktes en zandwoestijnen. Het is niet
te omschrijven. Een van de mooiste landschappen die ik tot nu toe heb gezien. Niet
te vergelijken met bijvoorbeeld IJsland. Het is anders en daar geniet ik op dat
moment intens van. Vlaktes met overal zand ertussen. Ik besef me ondertussen ook
goed dat ik aan het werk en verantwoordelijk ben voor de groep die op datzelfde
moment achter mij zit. We maken onderweg nog een sanitaire stop waar tevens weer
dat landschap zich laat lenen voor wat mooie foto’s. Daarna rijden we het laatste uur
door naar de historische stad Petra. Onderweg komen we zwaar transport tegen dat
mij doet denken aan mijn opa die ook in dit soort landen dat werk heeft gedaan. Het
is toeval dat ik het tegenkom, maar het geeft een goed beeld van hoe het voor hem
is geweest. Onze buschauffeur Nazim heeft het niet zo op zwaar transport, want ze
nemen de hele weg in beslag en er is daardoor weinig tot geen ruimte om in te halen.
We rijden inmiddels een kleine 10 minuten met een slakkengang achter het transport.
Hij maakt zich druk, overlegt even met de gids en geeft dan gas, door de berm (46
mensen in de bus), en haalt de vier voertuigen een voor een in. ‘We are the first to
arrive in Petra’, zegt de gids Mahmoud tegen mij. De Duitse gasten kunnen dit
waarderen en geven Nazim een groot applaus. Tijd is zeer kostbaar wanneer je met
cruisepassagiers aan land bent. Bij aankomst in Petra arriveren één voor één de
bussen met in totaal 2.500 MSC passagiers. Enige tijd later wordt onder andere mijn
droombestemming werkelijkheid. We lopen door de prachtige kloof die ik alleen van
‘Wie is de mol?’ ken. Enkele passagiers hebben af en toe rust nodig op de 4 km naar
Petra toe. De gids loopt verder en ik wacht op de mensen die het wat rustiger aan
moeten doen. Ik praat wat met ze over van alles en nog wat. Het lopen door de kloof
is al een belevenis op zich. Het is echt net als op foto’s. Prachtig, de zon schijnt en ik
ben ik goed gezelschap. Wat wil een mens nog meer. Tegen het einde komen we op
een punt waarbij we door de kloof een gedeelte van de gevel van Petra kunnen zien.
Dit moet natuurlijk op de foto. We lopen door en zien het gehele bouwwerk
verschijnen. Wat een bijzonder moment was dat. Je houdt je adem in en geniet van
alles. De Jordaanse mensen, ezels, paarden met wagens, kamelen, toeristen, alles
ademt een wereldwonder. De gids verteld op diverse punten in de stad wat we zien
en verteld ook dat er nog maar liefst 90% onder zand en steen ligt. Het was een stad
waar een beschaving leefde die hun tijd ver vooruit was. Nu is het dé toeristische rekpleister van een prachtig land, Jordanië. Na ongeveer twee uur door te hebben
gebracht in Petra loopt iedereen op eigen gelegenheid terug, kan zelf de
georganiseerde lunch in een hotel vlakbij benuttigen waarna we weer in twee uur
terug rijden naar het schip. Als je nog een niet al te gewone winterzon bestemming
zoekt kan ik je Jordanië aanraden. Niet alleen vanwege Petra, maar gewoon qua
land op zich. Nog nagenietend van deze dag vul ik het tour escort formulier in waarbij
de gids en chauffeur op hun kwaliteiten beoordeeld worden om zo de MSC
standaard zeer hoog te houden. De rest van de avond ben ik vrij.
De volgende morgen sta ik met mijn collega’s om 09:00 uur voor de ‘uniformen
winkel’ om mijn nieuwe uniformen op te halen. Heel de vloot van MSC wordt een
voor een in een nieuw jasje gestoken. Voor achter de excursie balie houdt dit in: een
wit overhemd, met rood blauw gestreepte stropdas, licht beige broek en een marine
blauw colbert jasje. Voor de gala avonden een zwart tuxedo pak met bijpassend wit
overhemd en vlinderdas. Op gala avonden na 17:00 verplicht om te dragen. Dit zal
ongeveer één tot twee keer per week zijn. Voor overdag tijdens de excursies nog
steeds een donker beige broek met oranje polo en witte schoenen. Dit alles ‘made in
Italy’, dus we lopen er keurig bij.
Bij het wegvaren uit Jordanië hebben we mooi zicht op de oevers van aan de ene
kant Israël en aan de andere kant Saudi Arabië. Ik besef mij nogmaals dat ik me op
een flink eind van huis bevind, maar ook dat er in elk land rondom Jordanië
oorlog/onrust heerst: Israël, Saudi Arabië, Libanon, Irak en Syrië. Ik ben op dat
moment blij dat ik in Nederland vrij kan gaan en staan waar ik wil.
De kapitein op dit schip, Giuseppe Maresca, is volgens collega’s een zeer strikte
kapitein en ziet graag dat alle crewmembers zich volgens de regels gedragen. Geloof
me er zijn er heel veel. Mocht de kapitein voorbij lopen, of een van zijn
commandanten, dan is het handig om ‘buon giorno commandante’ te zeggen. Een
knikje terug is dan een blijk van waardering. Zo gaat dat op ’t schip.
Net als thuis moet er ook gewassen, gestreken en de bedden verschoond worden.
Op gezette tijden kan ik in de wasserette de benodigde spullen ophalen en m’n
kamer opruimen. De wasserette is 24 uur per dag te gebruiken. Er staan meerdere
wasmachines en drogers die te gebruiken zijn. Strijkijzers staan ernaast, dus
wanneer alles schoon en droog is, kan het meteen gestreken worden.
Zoals al eerder geschreven bevind zich op dek 14 een uitgebreid buffet waar gasten
vanaf ’s ochtends 07:00 uur tot ’s avonds 23:30 uur kunnen eten wat ze maar willen.
De kapitein is zo aardig om, tot nu toe dagelijks, ook crewmembers tussen 19:00 en
21:00 uur van dit alles te laten genieten. Wanneer je pauze hebt binnen deze tijden
kun je je de hele dag verheugen op de avondmaaltijd. Waar het in de Staff mess
beperkt is tot een 8-tal gerechten, is het op dek 14 niet aan te slepen. Pizza, vlees,
groenten, pasta, brood, toetjes, fruit en nog veel meer lekkers.
Het verkopen van excursies doen we niet allen op dek 5 bij de excursie balie. Ook op
dek 6 hebben we een stand waar we excursies verkopen. 2 tot 3 keer per week gaan we ook met een mobiele desk naar het zwembad toe. Eén iemand staat daar dan
van 09:00 tot 12:00 uur excursies te promoten en natuurlijk ook proberen te
verkopen. Op vrijdag 15 december was het mijn beurt. In de vroege ochtendzon
stond ik om 09:00 uur met de mobiele desk langs het zwembad, naast het podium
met de Tour magazines voor m’n neus. De ‘awakening fitness’ was net van start
gegaan en was zeer fraai om aan te zien. Een groep van ongeveer 50 mensen
stonden zeer serieus te ‘awakenen’ (wakker worden) om zo de dag fris te beginnen.
Deze sessie duurde maar liefst een uur. De ene probeerde het nog beter na te doen
dan de ander, maar dat lukte natuurlijk niet altijd. De coördinatie was bij het
merendeel niet zo goed meer als bij de instructrice. Wellicht kwam dit doordat het
vroeg in de morgen was, de gasten aardig op leeftijd waren of ze gewoon geen zin
hadden om zich enigszins uit te sloven. Dit alles speelde zich af op het buitendek
waar de zon heerlijk scheen bij een temperatuur van 23 graden. Er zijn vervelendere
dingen in het leven. Piraten bijvoorbeeld.
Vandaag, 16 december, was het voor alle mensen op het schip verboden om naar
het buitendek (dek 7) en het crew dek (dek 8) te gaan. Bij alle uitgangen naar buiten
stond security. We varen in de wateren rondom Jemen en Somalië en die staan,
zoals je misschien wel weet, bekend om de piraten. Dit is geen grap, maar de kans
was aanwezig dat piraten het schip zouden kunnen beschieten of iets dergelijks. Nu
is de kans dat een cruiseschip met 4.000 man aan boord wordt aangevallen door
piraten niet heel groot, maar er is een kans. Voor piraten is een vrachtschip met een
klein aantal bemanning veel aantrekkelijker. Ik heb mij, net als de gasten die gewoon
lekker lagen te zonnen op dek 14, geen seconde onveilig gevoelt. Terwijl ik dit zit te
typen zijn we na de haven van Aqaba de Rode zee op gevaren. Dit is tevens het
laagste punt ter wereld. Ook weer meegemaakt. Niet te verwarren met de Dode zee waar je op blijft drijven vanwege het hoge zoutgehalte. De Rode zee hebben we inmiddels
verlaten en hebben gisterennacht en vandaag in de golf van Jemen gevaren. Op dit
moment verlaten we deze golf en zetten we koers over de Arabische zee naar onze
volgende haven in Oman: Muscat. Daar zullen we op maandag 18 december rond de
klok van 08:00 aankomen. Vannacht gaat de klok hier op het schip nogmaals een uur
vooruit wat inhoudt dat het bij mij 3 uur later is dan in Nederland.
Het was me een genoegen om weer een reisblog voor je te mogen schrijven. Voor nu
een prettig weekend en een behouden vaart.
Mochten er vragen zijn, stel ze gerust in een reactie, WhatsApp, mail of wat dan ook
en ik zal ze in mijn volgende blog beantwoorden!
Groeten,
Bjorn