Duiken in Silfra!

14 juli 2015 - Reykjavík, IJsland

Beste familie en vrienden,

Laat ik verder gaan waar ik ben gestopt. De 'Lake Challenge'. Op 4 juli was het zover. De tour zelf. Na de oefenronde de dag ervoor was ik er helemaal klaar voor. Om 13:00 uur waren de vier gasten gearriveerd die deze tour bij mij hadden geboekt. Ik heb ze een fiets gegeven. Even het zadel op de juiste hoogte zetten en op weg naar het startpunt van deze barre tocht. Niet voor mij, want ik was de volgwagen ;-). Rond 14:15 uur zijn we aangekomen in Thingvellir Nationaal Park. De gasten konden nog even een laatste sanitaire stop maken voordat ze aan de ronde zouden beginnen. Dat gaf mij tijd om de fietsen uit te laden en gereed te maken voor hun tocht: 65 kilometer om een meer in de prachtige natuur. Als eerste heb ik ze de route laten zien die ze gingen fietsen, een paar minuten later zaten ze op de fiets. Eerste weg links het Nationaal Park in. Een kleine tien minuten later ben ik gaan volgen met de wagen. Dat gaf mij een Tour de France idee, die overigens op dezelfde dag is gestart. De Tour de France mis ik het meest, zeker nu de start in Nederland is. Voor deze gelegenheid had ik de bolletjestrui aangedaan, dus ik was goed herkenbaar voor de fietsers. De eerste stop was op ongeveer tien kilometer vanaf de start. Daar stond ik klaar voor de mentale steun. Na een korte stop van de fietsers ben ik doorgereden naar het zuidelijkste puntje van het meer. Vlakbij een geothermische centrale waar stroom wordt opgewekt. De fietsers hadden er een goed tempo inzitten dus echt lang hoefde ik niet te wachten. Zo snel als de fietsers kwamen, zo snel waren ze ook weer vertrokken. Nu kwam voor hen het minst leuke deel van de tocht, een tien kilometer lange gravelweg. Ook ik kon hier niet doorrijden vanwege al het gravel en de kuilen in de weg. Aan het einde van deze weg heb ik de fietsers voor een derde keer opgewacht. Alle vier de fietsers waren erg blij dat ze van de gravelweg af waren. Ze hebben een snack-stop gemaakt om de energievoorraad aan te vullen. Op weg naar het laatste deel van de tocht, die ik persoonlijk het mooiste vond en nog steeds vind. Een elf kilometer glooiende weg met aan de ene kant een prachtig uitzicht op het meer en aan de andere kant groene bergwanden met schapen. Aan het einde van de tocht waren we weer bij het informatiecentrum. De fietsers hebben de tijd genomen om op adem te komen en even uit te rusten. Ik heb de fietsen weer ingeladen en daarna zijn we teruggereden naar Reykjavik. Aan het einde van de dag had ik de indruk dat alle fietsers het naar hun zin hebben gehad.
De volgende dag kwam ik op m'n stage. Stefán vroeg zich af na hoeveel kilometer de fietsers op hadden gegeven. Ik vertelde hem dat er niemand had opgegeven. Daar stond hij van te kijken. Stefán zei: “In al die jaren (6) dat ik de Lake Challenge doe, heeft nog nooit iemand de hele ronde gefietst.” Ik weet niet waar het aan lag, maar het gaf mij een goed gevoel. We gaan kijken wat andere fietsers doen bij een volgende Lake Challenge.

Inmiddels ben ik helemaal in to the Segwaytours. Gemiddeld geef ik er 4 à 5 per week. Soms valt er wel eens een af, maar dat is zijn of haar eigen schuld. Dat dan weer wel natuurlijk. De Segway tours zijn erg leuk om te geven. Eerst moeten de gasten getraind worden en leren hoe een Segway werkt. Leun naar voren om vooruit te gaan en naar achteren om te remmen. Er komt nog iets meer bij kijken, maar dit is de basis. Na de training gaan we via de kust naar het 'Höfdi' huis. Dit is de plek waar Reagan en Gorbatsjov elkaar in 1986 ontmoet hebben om de overeenkomst voor het begin van het einde van de koude oorlog te ondertekenen. Het blijft een bijzondere plek op een bijzondere locatie.

Op sommige dagen is het topdrukte bij Reykjavik Bike Tours. Neem nu dinsdag 7 juli. Er stonden maar liefst acht tours op de planning, waaronder twee Segway tours die ik mocht geven. Daarnaast werden er ook nog fietsen verhuurd, dus we moesten alle zeilen bijzetten om alles op tijd in gereedheid te krijgen. In de tussentijd komen en gaan er tours op weg. Wij staan voor excellente dienstverlening en willen dat bereiken door de gasten op hun gemak te stellen en ze persoonlijk te leren kennen. Op dagen zoals deze kun je het niet waarmaken om met al je gasten een praatje te maken. Dit kun je later oplossen door ze tijdens de tour een aantal vragen over hun leven te stellen en interesse te tonen. Het is interessant om te horen wat gasten zoal hebben bereikt in hun leven. Wil je weten welk gevoel dat is,  maak dan eens een praatje met een wildvreemde in de supermarkt of op straat. Op dagen wanneer we veel tours hebben, zijn er ook avondtours. Deze tours zorgen ervoor dat je een werkdag hebt van 09:00 tot 22:00 uur. Dit is laat, maar niet zeldzaam in het hoogseizoen. Het werk en de gasten zorgen ervoor dat je geen tijd hebt om op de klok te kijken. Het is een goed teken en betekent dat ik het naar mijn zin heb.

Er komen ook cruiseschepen naar IJsland, zoals ik al eerder vertelde ook naar Reykjavik. Al deze passagiers willen vermaakt worden. Wij bieden een aantal cruises de mogelijkheid om een fiets tour met ons te doen. Op 9 juli hadden we een groep die met ons mee wilde fietsen door Reykjavik. Om 07:00 uur was het tijd om de fietsen in te laden in de trailer en deze naar het cruiseschip te brengen. Daar werden de gasten om 08:00 uur losgelaten om Reykjavik op hun eigen manier te ontdekken. Deze elf gasten wilden dat doen op de fiets. Het blijft imposant om een cruiseschip van dichtbij te zien en ik kijk er dan ook erg naar uit om op een dag zo'n schip van binnen te mogen bekijken. Maar goed, terug naar de fiets tour. Stefán en ik hebben de gasten de juiste fiets gegeven en hier en daar handschoenen uitgedeeld. Ja, die heb je af en toe nog nodig in juli..... Nadat Stefán was vertrokken met de groep ben ik met de trailer teruggereden naar de bikeshop waar mijn werkdag op het punt van beginnen stond. In de avond heeft Stefán mijn eerste beoordeling ingevuld. Deze kon niet beter. Op alle punten heb ik de hoogste beoordeling gekregen. Stefán, Ursula en ik zijn erg blij met de chemie die er is tussen ons. Het werkt goed en dat is dus ook gebleken uit de beoordeling. We zijn op de helft, dus nog een aantal weken te gaan. Ik heb er het volste vertrouwen in dat het alleen nog maar beter kan gaan.

Inmiddels heb ik twee dagen vrij. Deze eerste dag heb ik ingevuld met heerlijk uitslapen. Het enige wat ik deze dag hoefde te doen was een Segwaytour geven om 13:00 uur. Twee uurtjes werken was geen probleem. Na de Segwaytour heb ik de Wimbledon finale gekeken in het centrum van Reykjavik. Persoonlijk vond ik er niet echt veel aan. De eerste en tweede set waren spannend, maar daarna was het snel beslist. Een terechte overwinning voor Djokovic op Federer.

De dag erna stond er echter iets veel spectaculairders op het programma: duiken in Silfra. Iets waar ik lang naar heb uitgekeken. Om 16:00 uur werd ik door ‘dive.is’, de duikorganisatie,  opgehaald bij de Bikeshop. Na een ritje van een uur kwamen we aan bij het welbekende Thingvellir Nationaal Park. Daar heb ik ook mijn mede-duikers ontmoet. Zeven duikers en twee gidsen. Ik zat in een groep van vier duikers inclusief de gids. Na het 'sign your life away' formulier (formulier voor de verzekering en aansprakelijkheid) te hebben ingevuld zijn we naar het verzamelpunt van dive.is gereden middenin het Nationaal Park.

Nu gaat het beginnen. Het aantrekken van de duikuitrusting. We beginnen bij het begin. Als eerste heb je een laag met thermokleding aan en twee paar sokken. Dan krijg je een thermo-overall aan dat uit één stuk bestaat. Dan komt ie, het droogpak. Volgens mij is een bevalling er niets bij haha ;-). Je voeten en benen in dat pak doen is geen probleem, dan je armen en handen, dat wordt al wat lastiger en hier heb je al hulp bij nodig. Dan hijs je jezelf overeind en dan moet je hoofd er nog door om een waterdichte laag te creëren. Je neemt een diepe ademteug en dan wordt er een laag rubber over je hoofd heen gedaan tot om je nek. Het lukt net niet om je hoofd er helemaal alleen door te krijgen. Je zit dus even vast met je neus en mond en kunt dus geen adem halen door het rubber dat zo strak om je gezicht heen zit. Uiteraard hielpen de gidsen ons bij het aandoen van deze pakken en was het allemaal secondewerk, maar toch is het even benauwd. Dan denk je dat je er bent, vergeet het maar. Dit was pas het begin. De gidsen gingen kijken of het rubber wel strak genoeg om je polsen en nek zat. Mijn handen waren in orde, maar er moest nog een band om mijn nek om het pak 100% waterdicht te maken. Daarna kregen we een kap op ons hoofd met een dikte van zeven mm. Ook de handschoenen waren van de partij. Ook zeven mm. Deze bleven niet droog. Wanneer je hiermee het water ingaat komt er een klein laagje water tussen de kap, de handschoenen en je huid. Dit laagje wordt verwarmd door je lichaam en zorgt op deze manier voor isolatie. Dat was het wel wat het pak betreft. Op naar de loodgordel en het duikvest met luchttank. Je hebt een droogpak aan waar ook lucht in zit, dus je hebt aardig wat gewicht nodig om onder water te komen en te blijven. De loodgordel was ongeveer 6 kilo. In het vest zelf zat ook een kilo of 5, dus al 11 kilo extra. Het droogpak zelf woog denk ik ongeveer 4 kilo. Dan is er nog een duikvest met ademautomaat van ongeveer 4 kilo in totaal en nog een duiktank van zo'n 15 kilo. Dat maakt een totaal van 34 kilo extra. Eenmaal alles aan, konden we naar het beginpunt van de duik lopen, 150 meter verderop. Uiteraard heb je de flippers in de hand. Ben ik eindelijk bij het beginpunt, duikbril vergeten. Kon ik weer 150 meter heen en weer lopen met 34 kilo extra. Dan is het echt een grafeind kan ik je vertellen. Ook dat weer overleefd anders zat je dit nu niet te lezen. De flippers werden aangedaan door een medewerker van dive.is. Vest met lucht vullen voor een positief drijfvermogen en het water in. Dat voelde echt als een bevrijding. Die 34 kilo wogen opeens niets meer in het water.

Dan eerst wat informatie over de duikplek zelf. De duikplek heet Silfra en ligt in Thingvellir Nationaal Park, vanuit Reykjavik 40 kilometer naar het Oosten het binnenland, Als je ‘Wie is de mol?’ in 2012 hebt gezien, dan weet je waar ik het over heb. De kandidaten zijn toen tijdens een opdracht gaan snorkelen in een kloof die Silfra heet. Dit is dezelfde plek. Deze duikplek is de enige duikplek op aarde waar je tussen twee aardplaten in kunt duiken. De Noord-Amerikaanse aan de rechterkant en de Euraziatische aan de linkerkant, als je naar het zuiden gericht staat. Daartussen is een gebied dat de Mid-Atlantische breuk heet. In deze breuk hebben we gedoken. Echt SUPER ONWIJS GAAF dus als we naar de geografische ligging kijken.

Terug naar de duik. Als eerste moesten we kijken of we wel genoeg gewicht bij ons hadden om onder water te komen. Ik had genoeg bij me. Bij de andere twee duikers moest er wat bij en af. De gids, Scott, heeft de route door de kloof verteld. Het kwam er op neer dat de maximum diepte 18 meter was en dat er twee 'kamers' in de kloof zijn waar je wat meer ruimte hebt. Aan het einde was er een lagune met vulkanisch zand. Dat zie je ook niet elke dag. Deze route hebben we twee keer gedoken. Als eerst hebben we een tijdje aan de oppervlakte gedreven om te wennen aan het droogpak. Scott zei: “Als je wilt kun je wat water drinken.” Jaja, het water in Silfra kun je drinken omdat het smeltwater van een duizenden jaren oude gletsjer afkomt en gefilterd wordt door al het vulkanisch gesteente dat het onderweg tegenkomt. Dat hebben we natuurlijk gedaan. Duizenden jaren oud water, wie verzint 't. Daarna zijn we onder water gegaan, dat is essentieel als je wilt gaan duiken ;-). Dan kom je terecht in een wereld die ik nog nooit gezien had. Prachtige rotsformaties in helderblauw water met een zicht van wel 100 meter. Je gaat dieper onder water en je voelt je steeds meer een Tupperware bakje worden doordat het droogpak een vacuüm om je lichaam vormt. Dit komt doordat de lucht ontsnapt via een ventiel in het pak. Je voegt een beetje lucht toe aan het pak om weer te kunnen bewegen. Verder is het ontzettend veel genieten van alles wat je om je heen ziet. Ondanks dat het water maar drie graden was, heb ik het geen moment koud gehad. De eerste duik was 34 minuten en de tweede 36 minuten. Na de eerste duik wilde ik meteen weer het water in door het gewicht dat je meteen weet voelt als je aan land bent. Maar eerste nog een oppervlakte interval en warme chocolademelk voordat we aan de tweede duik konden beginnen. Dit ging op dezelfde manier, drijven, afdalen en duiken maar. Het zicht was perfect en je ziet om de paar minuten een andere kleur blauw en een totaal nieuwe rotsformatie, allemaal van vulkanisch gesteente. Aan het einde van de tweede duik zijn we teruggelopen naar het busje en hebben we het droogpak uitgedaan. Op dat moment voel je je even James Bond. Je doet het pak uit en je kleren die je aan hebt zijn gewoon nog droog. Priiiima ;-). Rond 21:30 uur zijn we teruggereden naar Reykjavik en lag ik korte tijd later heerlijk in dromenland.

Voor vandaag is het spraakwater op. Tot de volgende duik in een nieuw avontuur!

Groeten,
Bjorn

11 Reacties

  1. Ichelle:
    14 juli 2015
    Je zit op de helft! Sorry dit is even blijven hangen. De helft al!!
    Dan kom je eindelijk weer terug!
    Leuke blog weer vriend. We skypen snel over onze plannen :)

    xx
  2. Ma:
    14 juli 2015
    Hee Bjorn, alsof ik de duik zelf ook een beetje meemaak, zo goed omschrijf je het allemaal. Kan me voorstellen (na onze duik in Curacao) dat ook dit weer supergaaf is geweest!! Ga nu nog even de foto's bekijken!. Tot over 12 nachtjes!!
  3. Marja:
    14 juli 2015
    Wat een heerlijke avonturen, Bjorn. Ik denk dat ik me ook laat omscholen :-)
  4. Andrea Kock:
    14 juli 2015
    Wow Bjorn gaaf hoor Peter en ik hebben er alleen maar gewandeld. Bedankt weer voor dit verslag. Inmiddels is ons fotoalbum van IJsland af en hebben we van een reisgenoot een film vam 1, 5 uur gekregen die van de reis is gemaakt.
    Groetjes en tot oktober
  5. Berry:
    15 juli 2015
    Hoi Bjorn,

    Zoals gewoonlijk een schitterend verslag, het was net of ik ook gedoken had, dat dan weer wel. Misschien iets om samen met je pa een keer te doen" lekker warm pak aan". Ik kijk uit naar het volgende verslag. Veel plezier nog de 2e helft.

    Groetjes Berry
  6. Karin:
    15 juli 2015
    Ik heb je verslag in bed voorgelezen aan Hans en hij is niet in slaap gevallen(je kent Hans). Wat een spraakwaterval Bjorn. Ik vind het echt niet te geloven dat je dit tijdens een stageperiode allemaal meemaakt. De stagiaires bij ons op de poli duiken ergens anders in. Welterusten!
  7. Chris van den broek:
    15 juli 2015
    Jeetje Bjorn,
    Geweldig om te lezen weer!!
    XXX GCSS
  8. Kees-Jan:
    15 juli 2015
    Ha die Bjorn,
    Heb jij nog wel tijd om te trainen voor de marathon?
    Of ga jij trainen in het droogpak?
    Krijg steeds meer zin om eens naar IJsland te gaan!
    Enjoy en groetjes vanuit een zonnig en 30+ graden Le Vaurette,
    K-J
  9. Jan Boers:
    15 juli 2015
    Hoi Bjorn,weer een schitterend verslag,of ik er zelf bij was.
    En je tours zijn ook geweldig.Hoe heet jouw school ook alweer,
    dan meld ik me aan want ik wil ook wel zo,n stage.
    Op naar de tweede helft en veel succes nog.
    Groetjes van Oma en Opa.Je beoordeling is ook toppy.
  10. Monique:
    16 juli 2015
    Hè Bjorn ik zit in een heerlijk Frans zonnetje jouw belevenissen te lezen echt ontzettend leuk blijf genieten!! Dikke kus Monique
  11. Petra:
    20 juli 2015
    Hoi Bjorn,
    Wat heb je toch een gave stage en een pracht van een beoordeling ;)
    De tijd vliegt, alweer op de helft!
    Heel veel plezier met het tweede deel van je stage en we zijn heel erg nieuwsgierig naar je volgende blog. Veel plezier met je paps en mams als ze bij je zijn!!!
    Groetjes van ons allemaal