De tijd vliegt

Beste volgers,

Het is alweer meer dan een maand geleden sinds het laatste verslag.
We gaan verder waar ik gestopt ben en dat is op 25 mei 2015.

Tijdens het werk bij de bikeshop ontmoet je elke dag nieuwe mensen, zo ook op de 25e mei. Drie mannen kwamen deze morgen binnengestapt. Een van hen had een fiets gehuurd, maar de andere twee hadden zelf hun fiets meegenomen. Nou ja fiets…. hij moest nog in elkaar gezet worden, zullen we maar zeggen. Ze hadden alles, maar dan ook alles helemaal uit elkaar gehaald, zodat het in een doos zou passen voor in het vliegtuig. Ze hadden de fietsen makkelijk uit elkaar gekregen, maar wisten niet meer helemaal hoe ze in elkaar gezet moesten worden. Ik ben ook geen expert, maar we zijn er toch met z’n allen uitgekomen en de mannen zijn enthousiast op weg gegaan.
In de haven gebeurt altijd wel iets. Er ligt altijd wel een bijzonder schip. Zo ook een schip van de Deense kustwacht, dat er al twee dagen. Op een dag kwam er opeens een helikopter aanvliegen die een rondje boven de haven maakte en toen landde op het Deense kustwachtschip. Fantastisch en kunstig hoe ze zoiets met sterke wind kunnen laten landen. Op diezelfde dag landde de helikopter nog een aantal keer. Zo nu en dan meren er ook cruiseschepen aan. Dat is altijd weer een feestelijke gebeurtenis in de haven. Bussen vol toeristen overspoelen Reykjavik en omgeving voor één dag en gaan dan weer verder. Je merkt het toch in een relatief kleine hoofdstad wanneer het drukker is.
Inmiddels is het officieel, ik ga meedoen aan de Reykjavik marathon op 22 augustus 2015. Voor wie zich afvraagt hoe ver het is: 42 kilometer en 195 meter. De voorbereidingen zijn in volle gang. Elke maandag en woensdag loop ik met een groep enthousiaste hardlopers een lekker stukje. Tot dusver was een halve marathon voor mij de verste afstand. Op 27 mei heb ik die grens overschreden: 21,5 kilometer in 1 uur 55 min. Een goede training in aanloop naar de marathon. In diezelfde week is ook de koelkast eindelijk gekomen. Nu de rest van de keuken nog ;-).
Zoals ik al eerder heb verteld, gebeurt er altijd wel iets in de haven. Ook op drie juni was het weer raak. Dertig politiemotoren kwamen aangereden met daarachter drie gepantserde wagens. In één van deze wagens zat een 4-star chief van de kustwacht van de Verenigde Staten. Dit schijnt de hoogste onderscheiding binnen de kustwacht te zijn. Je kunt 5 sterren krijgen, maar dan moet je sterven tijdens een gevecht. Daar heb je dus eigenlijk niets aan. Maar goed, deze chief kwam de kustwacht van IJsland bezoeken met nog een aantal andere hoge sjakies. Na 36 dagen achtereenvolgend gewerkt te hebben, was het dan eindelijk zover. Een collega, zijn naam is Connor, 23 jaar en komt uit de Verenigde Staten. Hij heeft deze dag vooral meegekeken hoe ik de werkzaamheden uitvoer en de gasten help.

Deze avond waren Peter en Andrea in Reykjavik. Natuurlijk hebben we even afgesproken en wat gedronken. Na een gezellige avond en een prachtige zonsondergang ben ik weer teruggegaan naar huis.

Na drie dagen Connor te hebben getraind waren mijn eerste vrije dagen een feit. Maar eerst heb ik samen met Stefán nog genoten van de Champions League finale. We zijn naar Reykjavik centrum gegaan waar we de sportbar in zijn gegaan. We hadden weer het geluk dat we bij Spanjaarden, o nee, Catalanen aan tafel zaten. Om het kort te beschrijven: ik ben me drie keer kapot geschrokken van het juichen. Het was een gezellige avond.
De volgende dag eindelijk uitgeslapen. In de ochtend heb ik het Saga museum bezocht. Dit is een wassenbeeldenmuseum met Vikingen. In dit museum worden de saga’s (legendes) van IJsland verteld. Erg interessant. Daarna heb ik het Noorderlicht museum bezocht en ben ik meer te weten gekomen over het ontstaan hiervan. Ik ga het proberen uit te leggen. Wanneer er een zonnevlam van de zon naar de aarde toekomt is dit eigenlijk niets anders dan een sterker magnetisch veld. De aarde heeft ook een magnetisch veld. Deze loopt in bogen van de Noord- naar de Zuidpool. Alle bogen komen dus samen op de polen. Wanneer het magnetisch veld van de zonnevlam in de buurt van de aarde komt, wordt deze omgebogen door het sterkere magnetisch veld van de aarde. Het magnetische veld van de aarde leidt het magnetisch veld van de zonnevlam naar de polen toe. De deeltjes van de zonnevlam bevatten veel energie en worden in de bovenste kilometers van de atmosfeer door botsingen overgedragen op zuurstof- en stikstofatomen. De energie van deze deeltjes komt op 80 tot 1000 kilometer hoogte weer vrij in de atmosfeer. Dit is wat wij zien en het Noorderlicht noemen. De hemel moet dus wolkvrij zijn om het Noorderlicht te kunnen aanschouwen. Op dit moment is het ’s nachts nog te licht om het Noorderlicht te kunnen zien. Dit zal op zijn vroegst begin september mogelijk zijn. Het Noorderlicht wordt ook wel Aurora Borealis genoemd. In de middag heb ik de finale van Roland Garros gekeken waarin Djokovic door Wawrinka is verslagen met 6-4, 4-6, 3-6 en 4-6. ’s Avonds ben ik naar de film San Andreas geweest, een goede Amerikaanse rampenfilm. Op mijn tweede vrije dag heb ik de settlement tentoonstelling bezocht. Dit is een museum over de vesting van de eerste bewoners van IJsland. Er gaat een beroemde Saga over deze tijd. De Saga van Ingolfur Arnarson. Hij was een Noors stamhoofd dat Noorwegen is ontvlucht. Hij besloot naar IJsland toe te gaan. Ze zeggen dat hij de eerste persoon is die zich permanent op IJsland heeft gevestigd. Ingolfur was met zijn familie op weg naar IJsland en zag op een gegeven moment de zuidkust. Naast zijn troon stonden twee heilige houten pilaren gewijd aan de Noorse god Thor. Deze gooide hij overboord en zwoer: ‘Op de plaats waar deze pilaren aan land spoelen, zal ik mij vestigen’. Eenmaal aan land in het zuiden heeft Ingolfur zijn slaven Karli en Vifil op pad gestuurd om naar de pilaren te zoeken. Ongeveer twee jaar later zijn de pilaren gevonden op de plek waar nu Reykjavik ligt. Ingolfur vestigde zich er rond  877. Toen Ingolfur voor het eerst in Reykjavik aankwam zag hij allemaal rook uit de baai komen. ‘Reyk’ betekent rook en ‘vik’ betekent baai. Rokende baai, Reykjavik. Deze rook kwam natuurlijk van de warme bronnen. ’s Avonds heb ik een concert in Harpa bezocht. Dit keer van de ‘Harpa International Music Academy’. Een aparte opleiding binnen de kunstacademie. Het was een concert van twee jonge violisten en een pianist. Ook dat was weer erg mooi om naar te luisteren. Op mijn derde en laatste vrije dag ben ik gaan wandelen in het gebied ‘Mount Esja’. Je raadt het al. Een gebied met bergen. Een van die bergen heb ik beklommen. De klim was 890 meter. Het was nog best koud daarboven. Zo koud dat er op de laatste 90 meter nog sneeuw lag. Helaas dus niet de top gehaald. Later nog maar een keer proberen… 10 juni, weer aan het werk en kijken hoe het met Connor gaat. Niet best kan ik je vertellen. Met Connor zelf ging alles goed, maar met het werk dat hij probeerde te verrichten was niet alles goed. Stefán heeft hem nog een paar dagen extra gegeven om zich te verbeteren, maar dit alles heeft niet geholpen. Connor is inmiddels ontslagen en zit weer thuis in New Jersey. En nee, hij heeft geen nieuwe trui.
Al met al toch genoten van mijn eerste vrije dagen. Het is nu wachten op een nieuwe collega. Tot die tijd hard werken, maar elke dag met ontzettend veel plezier. Op 12 juni was het dan zover. Na een aantal tours mee te hebben gekeken, was het nu aan mij om zelfstandig een tour te mogen geven. Iets waar ik alleen op kon hopen. Mijn eerste tour was een Segway tour. Leuk om te doen en de informatie te delen met enthousiaste toeristen. De gasten waren na afloop tevreden en Stefán dus ook. Dit gaf hem aanleiding om mij meteen nog een tour te laten doen. Deze keer mocht ik de ‘coast of Reykjavik’ tour doen. Een tour van 18 kilometer langs de kust. Wanneer je helder weer hebt, is het geen werk, maar een fantastische avond met leuke mensen.

Inmiddels ben ik ook een taalcursus gestart. Hopelijk krijg ik het IJslands snel onder de knie zodat ik op basisniveau kan communiceren. Het is een uitdagende taal om te leren. Dan breekt 21 juni aan, de langste en drukste dag van het jaar. Op deze dag hebben we maar liefst 48 fietsen verhuurd. Het record van Stefán stond de afgelopen zes jaar op 19. Hij was dus erg blij met dit aantal. Op de langste dag van het jaar hadden we een extra fietstocht georganiseerd om 22:00 uur in de avond om zo de midzomerzon te kunnen aanschouwen om 00:04 uur. Twintig mensen wilden met ons mee op deze ‘once in a lifetime’ fietstour. Nou, dat hebben ze geweten. We hebben veel geluk gehad met het weer en daardoor een prachtige zonsondergang kunnen zien. Twee uur later kwam de zon weer op, maar toen lag ik al lekker te slapen. Een aantal dagen later kwam de postbode met een pakje voor mij. Een pakje uit Madison, Wisconsin, Verenigde Staten. Sandy en Frank waren zo tevreden met mijn service en uitleg toen ze bij mij een fiets huurden, dat ze me bij thuiskomst een pakje hebben gestuurd. Hierin zat maple-syrup, zelfgebakken koekjes en nog meer lekkers. De dankbaarheid die je in het toerisme ontvangt is een mooi gebaar en geeft zoveel nieuwe energie. De volgende dag, 24 juni, stonden er om 09:00 uur twee nieuwe collega’s klaar om bij ons te komen werken. Na een uur wisten Stefán en ik het wel. Dit zijn de mensen die we zoeken. Vignir en Sebastian zijn onze nieuwe IJslandse aanwinsten. Vignir is 32 jaar, zit vol energie en is een perfectionist die weet wat werken is. Sebastian is 12 jaar oud, bijna 13; ze beginnen op IJsland al op jonge leeftijd met werken. Sebastian is de nieuwe Chris Froome van IJsland. Hij weet al ontzettend veel over hoe een fiets in elkaar zit. Ik ben onder de indruk hoeveel kennis hij op zo’n jonge leeftijd al heeft. Het is inmiddels 3 juli en ze zijn er nog steeds. Soms zijn we alle drie aanwezig en zijn dan echt aan het werk als een team. Iedereen weet zonder te zeggen wat zijn taak is. En laten we het belangrijkste niet vergeten. We hebben ontzettend veel plezier onder elkaar. Ik ben inmiddels twee keer op een walvisspottour mee geweest. De eerste keer hebben we helaas geen walvis gespot, maar de tweede keer hadden we de jackpot: maar liefst acht walvissen. Ze komen niet helemaal uit het water. Wanneer ze boven komen om adem te halen zie je alleen de rug en de rugvin. Het is al prachtig om walvissen in hun natuurlijke leefomgeving te zien.

Nu, een aantal weken verder, heb ik met hardlopen nog twee keer mijn afstand weten uit te breiden naar 24 en 28 kilometer. De marathon is over zeven weken. Deze zeven weken gaan voorbijvliegen, dat weet ik nu al. Dat komt omdat ik het hier zo ontzettend naar mijn zin heb. Afgelopen week had ik weer een aantal dagen vrij en ben toen samen met Linda, een Nederlandse collega uit het toerisme, naar Glacier Lagoon geweest. Op 30 juni zijn we dus naar een meer gereden waar ijsbergen in drijven. Deze ijsbergen zijn van de gletsjer afgebroken en drijven in het meer langzaam naar een korte monding die ze naar de oceaan leidt. De ene ijsberg is nog mooier dan de andere. Van helder blauw tot wit met een grijs randje. In hetzelfde meer, Jökulsárlón, zwemmen ook zeehonden, maar deze laten zich niet zo vaak zien. Met mijn geluk hebben we er vier gespot en vastgelegd op camera. Ik ga het toch weer zeggen ‘ook dit was weer fantastisch om mee te maken’. Op de terugweg was er een weg afgesloten omdat de wind er met 180 km per uur overheen waaide. Dit is zelfs voor IJsland extreem. De wind waaide over de bergen hard naar zee toe. Dit hield in dat we vier uur moesten wachten voordat meneer de Wind eens ging liggen. In plaats van 21:00, waren we om 01:00 uur terug in Reykjavik. Al met al een fantastische dag gehad, waarin mijn zelf gekochte Skoda Fabia het goed heeft gehouden. Glacier Lagoon is mooi, maar heen en weer vanuit Reykjavik is het toch 800 kilometer.

Dan zijn we alweer in juli beland. Er zijn twee nieuwe gasten aangekomen in het appartement die een maand zullen blijven. Erica en Nial. Erica gaat een master studie doen aan de universiteit. Iets met vulkanen. Ik moet nog uitvinden wat ze precies gaat doen. Nial, haar twaalf jaar oude zoontje is ook meegekomen. Ook hem wil ik beter leren kennen. Hier hebben we allemaal nog geen tijd voor gehad, want het toeristenseizoen is nu nog drukker geworden. Deze week hebben we op woensdag zeven tours op het programma staan. Op 3 juli heb ik een verkenningsronde gereden voor een tour van 140 kilometer die ik morgen, 4 juli, zelf ga begeleiden. Hierbij rijd ik met de gasten naar Thingvellir Nationaal Park. Daar zet ik ze aan het begin van het meer af en dan fietsen ze 65 kilometer om het meer. Onderweg support ik ze met het busje en als het nodig is kunnen ze instappen en rijd ik met ze naar het eindpunt. Ik kijk er erg naar uit en ben ook benieuwd hoe ik deze nieuwe tour zal beleven.

Bij mij is het 23:40 uur en nog steeds volop licht!

Tot de volgende maar weer!

Bjorn