Na 2 maanden

Bon Tardi,

Inmiddels ruim twee maanden op Curaçao. De tijd vliegt. Ik dacht wat groeit m'n haar snel, maar het laatste kappersbezoek is alweer acht weken geleden. Toen ik naar de kapper ging was ik meteen aan de beurt. Hij vroeg: “Hoe wil je het hebben?” “Lekker kort” zei ik. Oké, tondeuse erover en echt waar, vijf minuten later stond ik weer buiten met een kort koppie, heerlijk!

Maar goed, ik zit inmiddels helemaal in het Curaçaose ritme, no stress. Compleet gewend aan de warmte, het gaat goed met mij.
Om weer verder te gaan waar we op 1 januari 2014 zijn gebleven, gaan we naar een van de mooiste stranden op Curaçao: ‘De Grote Knip’. Wat een heerlijke dag was dat zeg. Rond 11.00 uur zijn Inga, Jens, Selina en ik vertrokken richting Grote Knip. Onderweg nog even tanken en boodschappen gedaan waarna we onze weg hebben vervolgd. Grote Knip is een strand richting Westpunt, op de kaart helemaal bovenin. Vanaf Willemstad ongeveer een uurtje rijden. De wegen op Curaçao zijn niet zo goed als in Nederland, maar dat brengt het autorijden hier naar een hoger niveau. Alle gaten die je kunt ontwijken, scherpe bochten, steile bruggen, zandweggetjes, perfect voor een testrit voor een nieuwe auto.
Het was Jens zijn laatste week op het eiland en hij was al vaker op de Grote Knip geweest. Opeens stopte hij midden op de weg en zei: “Houd je goed vast”..... We rijden stevig weg en zijn opeens in een soort Efteling-attractie beland. Zulke steile heuvels vind je zelfs in de Beierse Alpen niet ;-). Het was leuk om mee te maken. De hele weg richting Westpunt is trouwens prachtig. Zo rijd je midden over een open vlakte, dan weer door een dorpje en het volgende moment rijd je onder een prachtige haag van bomen. Rond 13.00 uur waren we op Grote Knip. Nou, het is echt fantastisch mooi!! Hagelwit strand, helderblauwe zee en grote rotsformaties die ver de zee in lopen. Prima om te snorkelen. Na een kwartier hadden Jens en ik onze snorkels opgezet en zijn het rif gaan bekijken. We hebben hele mooie dingen gezien: harde en zachte koralen, maar ook verschillende tropische vissen zwommen ons voorbij. Op een kwart van de expeditie kun je uit het water de rotsen op klimmen om er vervolgens vanaf te springen.
Eenmaal boven moesten we terug naar de zee, want we wilden nog verder snorkelen. Even aarzelen, maar dan toch de sprong vanaf zes meter hoogte in het diepe gemaakt. Wat een beleving, heel gaaf en het was zeker niet de laatste sprong. Na de sprong weer verder snorkelen. Telkens weer zie je nieuwe dingen in de prachtige onderwaterwereld. Op een gegeven moment werd het steeds dieper en dan weet je dat je een eindje uit de kust bent. Even aan de oppervlakte gekeken waar we precies waren, nog op koers. Niks aan de hand, dus door naar de drop-off waar het rif eindigt. Onderweg zagen we nog kleine doorzichtige kwalletjes, grappig!! Eenmaal bij de drop-off ging het rif door naar beneden, blauw water, overal waar je keek. Geweldig vond ik dat. Je voelt je dan als een vis in het water. Leuke woordspeling al zeg ik het zelf... Na van de vrijheid te hebben genoten zijn we de 350 meter weer terug gesnorkeld om zo nogmaals de vissen en koralen te mogen aanschouwen. Terug op het strand bleek dat we anderhalf uur gesnorkeld hadden, heerlijk. De rest van de middag lekker rustig aan gedaan en genoten van de brandende zon.
Voor de zonsondergang heeft Jens ons meegenomen naar een uitzichtpunt een eindje verderop. Inderdaad een mooi uitzicht. Alleen konden we vanaf daar nét de zon niet zien ;) We hadden uitzicht over een groot meer met allemaal kleine eilandjes erin. Op de achtergrond zagen we de Christoffelberg. Na het uitzichtpunt zijn  we doorgereden naar een leegstaand hotel. Zo zijn er hier wel meer gebouwen op Curaçao. Na een leuke foto aan de poolbar en een bezoekje aan een van de vervallen hotelkamers zijn we terug naar Willemstad gereden.
Onderweg kwamen we een gat tegen dat zo groot was, dat als je er met de auto in zou rijden, je auto aan het zicht onttrokken zou worden, kolere....
Ik huur zelf ook een auto. Op Curaçao moet je daar een beetje geluk mee hebben. We hebben een hele aardige verhuurder dus dat is in ieder geval een pluspunt. We hebben wel wat dingetjes meegemaakt, maar niet heel schokkend hoor. Ik zal je de details dan ook besparen.

Helaas is onze medehuisbewoner, Ian, naar een ander onderkomen verhuisd. Hij werd helemaal gek van ons en is nu verhuisd. Nee hoor, grapje ;) Hij verblijft hier voor een aantal jaren en heeft een studio voor zichzelf gevonden. Inmiddels is er ook een nieuwe bewoner aangekomen, Florian. Hij heeft ook op korfbal gezeten, bij Excelsior in Rotterdam. Hoe klein kan de wereld zijn? De aarde heeft een omtrek van 40.000 km dus zo klein, hahaha ;). Hij loopt stage bij een basisschool waar hij het sportprogramma gaat opzetten. Tot zover Florian.

Dan is er ook minder leuk nieuwe voor ons stagebedrijf. De locatie op Cas Abao is gesloten. Afgelopen week is er met man en macht gewerkt om alles met de grond gelijk te maken. Daken stortten in, wolken asbest vlogen je om de oren en de complete inventaris werd naar de nieuwe locatie bij het Hilton verhuisd. Dat dan weer wel natuurlijk. Aan de ene kant wordt er wat afgebroken (Cas Abao), maar aan de andere kant wordt er ook weer wat nieuws opgebouwd (Hilton). Zo maak ik als stagiair beide processen mee vanaf de zijlijn.
Daarnaast zijn er grote ontwikkelingen wat betreft mijn PADI Open Water cursus. Duik vier is volbracht en ik heb nu dus het brevet ‘Open Water Diver’. Dat betekent dat ik overal ter wereld mag duiken tot 18 meter. Wel met een buddy natuurlijk. Ik ben er heel blij mee en ga dan ook meteen door voor m’n ‘Advanced’ brevet.
Wanneer ik dit publiceer kom ik net terug van mijn eerste bootduik, dat zijn twee duiken vanaf de boot. De eerste plek was Bullenbaai waar we meteen een zeeschildpad en twee zeepaardjes hebben gespot. Zeeschildpadden vind ik echt fascinerend om te zien. Mijn week kan nu al niet meer stuk! De tweede duik was bij Blauwbaai boei. Ook een hele mooie plek om te duiken. Grote scholen gekleurde vissen. Ook van die vliegende weet je wel. Grote, kleine, harde en zachte koralen waren ook hier in allerlei kleuren te bewonderen.

Dan is het zover, het eerste bezoek uit Nederland is geweest. Degene die de eer had om de ris aan bezoeken te openen was Vivienne, de zus van Noortje. Ze is inmiddels alweer thuis, maar wat was het gezellig dat ‘Viv’ een weekje bij ons op bezoek kwam. Vivienne is nog maar net naar huis en de volgende zeven staan alweer op de stoep. Vriend, moeder en twee tantes van Inga en haar vriend, opa en oma van Selina zijn hier de komende twee weken op het eiland. Van de verhalen die we horen hebben ze het allen erg naar hun zin. Na deze twee weken is het half februari en komen de volgende ouders alweer. Geen idee wie het zijn, ik kan het allemaal niet meer bijhouden. Het zal vast weer een groot feest worden.
Mijn moeder heeft ook een ‘ticket to the tropics’ en komt naar Curaçao van 10 tot en met 19 maart. Ik er nu al naar uit.
Tot zover de bezoeken. Naast de stage, het duiken en op het strand liggen, vind ik het heerlijk om in beweging te blijven. In de eerste zes weken heb ik touwtje gesprongen, dit is een goede vervanger van hardlopen. Na deze zes weken durfde ik het aan om eens hard te gaan lopen. Dit is mij prima bevallen. Er staat altijd wind, dus van de warmte had ik weinig last; 5 km in 35 minuten.
Op een dag viel mijn oog op een poster van ‘ride-swim-walk for the roses’. Dit is een jaarlijks evenement waarbij mensen hardlopen, zwemmen of fietsen voor het goede doel. De kankerstichting op Curaçao. Even m'n vrije dagen omruilen om deel te kunnen nemen aan dit evenement. De inschrijving werd verzorgd door Inga die ook wel interesse had om met mij 2,8 km voor het goede doel te gaan zwemmen. Op zondag 26 januari was het zover, ‘de swim for the roses’. Om 10.00 uur kwamen we aan bij Seaquarium beach waarvandaan we om 10.30 uur met de bus naar Jan Thiel zijn vertrokken. In Jan Thiel werden we meteen naar de intekentafels begeleid waar we ook met permanent marker nummers op onze rug kregen. Inga en ik voelden ons een  soort Maarten van der Weijden, of was het Bella 33 naast Alexander 4 in de wei ;-). Om 12.00 uur zijn we het water in gedoken. Onderweg was het af en toe even zwaar, met de golven en zo. Maar met Riet, Andrea, Christine, Petra, Mandy en Karin in het achterhoofd ben ik na 1 uur en 19 minuten over de finishlijn gezwommen. Daar werden we onthaald met natuurlijk, rozen. Er hing een goede sfeer, we waren kapot, maar we wisten waarvoor we het deden.

Dan heb ik nog wel een leuk verhaal. Noortje en Elsemieke werken allebei op de luchthaven voor KLM en hebben dezelfde werktijden. Ze rijden dan samen, wat wel zo makkelijk is. Op een dag zitten Inga en ik buiten en zien Noortje met haar auto thuiskomen. Ze was nog bezig met haar auto, maar wij zagen Elsemieke nergens..... Oh oh dachten Inga en ik, de eerste ruzie is een feit. Wij riepen naar Noortje: “Waar is Elsemieke?” Ze reageerde niet. Wij nog een keer roepen. “Ja dit en dat ik heb het helemaal gehad met Els!” “Wat is er dan?” “Ja, gewoon, die Stomme Kut....” Het was echt heel overtuigend. Gelukkig begon Noortje hard te lachen en zegt: “Ze komt er zo aan, ze is even wat te drinken halen.” Oohhh gelukkig dachten wij ;-). Doordat Noortje zo grappig ‘stomme kut’ zei, hebben we die er maar ingehouden voor als iemand weer lomp is ;). We kunnen er elke keer weer hard om lachen. Zo wil ik eigenlijk zeggen: “Geniet van het leven, hoe mooi het ook is! Je leeft maar een keer dus leef vandaag en denk voor je gaat slapen pas aan morgen.”

Deze week gaan de Olympische winterspelen in Sotchi van start! Ik kijk er al heel lang naar uit. Dat wordt weer genieten!

Hier en daar hoor ik van sommige mensen dat ik zo leuk en belevingsvol kan schrijven. Om eerlijk te zijn! Ik heb ook geen idee waar ik het vandaan haal ;-).

Groeten,
Bjorn